Waarom schrijft iemand een blog? Dat is zo’n vraag die zich opdringt als een mug op een zwoele zomeravond. Irritant en moeilijk te negeren. Sommigen denken dat de blogger zijn superieure leven wil etaleren, als een pauw met wifi. Of misschien is het tegendeel waar en is het leven zo saai dat alleen het opschrijven van de dagelijkse sleur nog enige vorm van opwinding oplevert. En dan is er nog de kans dat de blogger denkt dat in hem een groot schrijver schuilt, wachtend op ontdekking, zoals een eurocent op het trottoir.

Mijn eigen motieven zijn minder verheven en daardoor waarschijnlijk eerlijker. Schrijven over je leven is gewoon leuk. Het is een manier om te vertellen wat je bezighoudt. En dan zijn er de reacties: in- of uitstemmend gemompel vanuit het digitale domein. 

Toen wij naar Frankrijk verhuisden, begon ik met korte berichten op Facebook, een platform dat zich voordoet als dorpsplein maar in werkelijkheid een drukke straat is vergeven van zakkenrollers op zoek naar centjes. De beheerders van Meta zijn meer geïnteresseerd in het gebruiken van haar klanten voor winstmaximalisatie dan in het vooruithelpen van de wereld. Ik koesterde nog even de hoop op een Europees alternatief—iets kleinschaligs, iets fatsoenlijks. Maar zoals dat gaat met alles wat ook maar een zweem van succes vertoont: het wordt opgeslokt en vermorzeld door Big-tech, dat zich gedraagt als een allesetende amoebe met aandeelhouders.

En dus geldt hier de welbekende wetmatigheid: als je iets goeds wilt, dan moet je het zelf maken. Vandaar dat ik vanaf vandaag met trots mijn eigen blog publiceer: Hauteblog.eu. Hier valt te lezen wat er zoal gebeurt bij ons in Hautefort -kleine observaties, projectjes, gedachten, en alles wat daar tussenin bungelt. En het mooiste: jullie mogen jullie ermee bemoeien. Reageren mag, zelfs graag. Want niets is zo leuk als lezen hoe anderen tegen de zaken aankijken. 

Kortom: laten we lol maken. Dat is tenslotte al een schaars goed aan het worden.