Er was eens een hoek. Niet zomaar een hoek, maar een hoek in onze woonkamer. Hoeken zijn verraderlijk: ze zitten heel stil, maar ondertussen verzamelen ze spullen zoals een kat vlooien verzamelt. Deze specifieke hoek is rommelig — niet schattig-rommelig, maar erg rommelig. Oordeel zelf.
Deze hoek heeft veel draden, elektriciteit, ethernet en andere draden. Het lijkt een beetje op de braamstruiken in onze tuin, de draden vervlechten zich in elkaar totdat een ondoordringbaar geheel ontstaat. Gelukkig zonder doorns. Het had nog erger gekund.
Volgens het oorspronkelijke ontwerp van het huis had in deze hoek de keuken moeten komen. Die zit er dus niet. De architect was vast iemand die dacht dat mensen zich keurig aan plattegronden houden. De keuken zit inmiddels elders in ons huis, en deze hoek bleef achter als een ruimte zonder bestemming.
Lege plekken worden vanzelf gevuld. Daar hoef je niets voor te doen, het gaat vanzelf, ook hier. Ik heb er mijn bureau neergezet. Daarmee veranderde de hoek officieel in een ‘kantoorachtig iets’. Een plek om te werken en vooral om spullen neer te zetten.
Tijd dus voor een beetje ordening. Een wand vullende boekenkast leek ons een goed idee. In Frankrijk noemen ze zoiets een *bibliothèque* leerde ik van onze nieuwe buren. Wij Nederlanders hebben dat woord liefdevol overgenomen, maar zoals wel vaker hebben we de essentie gemist. Wij denken bij een bibliotheek vooral aan iets waar je naartoe gaat om boeken te lenen.
Enfin, er moest een grote *bibliotheque* komen. Pinterest werd geraadpleegd — het moderne equivalent van kijken in de winkel, maar dan zonder sociaal contact. Ideeën genoeg: een boekenkast met een geïntegreerd bureau, plaats voor printer, router, en andere electronische apparaten die zacht zoemen zoals een bijenkorf in het veld. En ja, ook boeken. Als er nog plaats is tenminste.
Het ontwerp is er. Nu alleen nog eventjes bouwen. Dat is altijd het moment waarop theorie en praktijk uit de pas gaan lopen. Maar het komt vast goed.
Geef een reactie